Her gün yeni acılarla yüreğimiz sızlar, acılar kor olur.

Anne olanlar (babalar alınmasın ama) her zaman acıyı daha derinden hisseder. Çünkü 9 ay evladını karnında taşımanın verdiği o tarifi mümkün olmayan duygu ile bir başkadır analık.

Ülkemizde evlat acısını en uzunca bir süredir haykıran bir topluluk var. Cumartesi anneleri. Evladını kaybeden bu analarımız 700 haftadır her Cumartesi toplandı. Bunca yıldır acıyı içlerinde biriktirmiş olan analarımız, tam 700 haftadır Galatasaray Meydanı’nda her öğlen buluşup acılarını haykırdı. Çocuklarının mezar yeri belli olsun isteyen bu analarımıza ne oldu da bu hafta yasak geldi. Bunca haftadır bu eyleme izin verilirken neden şimdi. Tek aklıma takılan bu gerçekten.

80 yaşındaki kadınlarını sokakta sürükleyen bir ülkenin resmini gördü dünya.

Evlat acısı yaşayan kadınların üzerine toma nasıl sürülür onu izledi dünya…

Devletin gücünü orantısız bir şekilde kadınlarında uygulama nasıl olur onu resmetti dünya…

Olmadı, yakışmadı…

Bir hafta sonra 30 Ağustos zafer bayramını kutlayacak bir ülkede, dünyaya kafa tutan bir öndere bir lidere sahip bir ülkede acıya nasıl yasak vurulur izledi dünya…

Sayın devleti yöneticilerimiz;

Bu eylemi sonlandırma kararı alındıysa, muhakkak bunun başka yöntemleri olmalıydı. Kadınını sokakta sürükleyerek, tomaları sürerek, gaz sıkarak, arbede yaşatarak olmamalıydı.

Bir Türkiye’yiz. Ve ‘halk yönetimi’ veya ‘halkın kendisini yönetmesi’ anlamlarına gelen Cumhuriyet yönetim şekli ile kurulduk, yönetildik.

Bırakılırsa halk kendi kendini yönetmesini çok iyi bilir. Gerektiğinde toplumsal refleks vermesini de çok iyi bilir.

Unutulmamalıdır ki;

Evlat acısı yasak tutmaz…